Wieczny Łowca

   Sha-uni była jedną z ośmiu córek Mu-shena. Nie była ani najstarsza, ani najmłodsza, nie była najładniejsza ani najmądrzejsza, ale była odważna i bardzo sprawna. Z pośród wszystkich córek Mu-shena była najniższa miała, zaledwie sto siedemdziesiąt sześć centymetrów wzrostu. Jej skóra na brzuchu i wewnętrznej stronie ud była biała, plecy zaś ramiona i nogi miały pomarańczowy odcień i nakrapiane były drobnymi brązowymi plamkami. W domu Sha-uni zawsze nosiła sukienki wykonane z delikatnego przewiewnego materiału, długie do kolan z rozcięciami z obydwu boków sięgającymi prawie do samych bioder. W pasie przewiązywała się długim rzemykiem zawijając go parę razy wokół tali. Yautjańskie sukienki za względu na gorący klimat nie miały rękawów, a jedynie szelki spinane na ramionach specjalnymi ozdobnymi klamrami.
 
    Sha-uni już od najmłodszych lat przejawiała zainteresowanie bronią, z ukrycia przyglądała się trenującym braciom. Podkradała ojcu księgi i uczyła się Kodeksu Łowcy. Mogła oczywiście przeczytać o tym wszystkim w komputerze podłączonym do ogólnodostępnej sieci, ale zapach starych pergaminów przywodził jej na myśl stare dzieje i wielkich nigdy niezapomnianych Łowców. Marzyła często, że tak jak oni będzie podbijać wszechświat, a jej imię wychwalać będą yautjańskie ballady. Często wstawała przed świtem, biegła na tyły ogrodu tam, gdzie nikt nigdy nie chodził i ćwiczyła ruchy, które podpatrzyła u swoich ćwiczących braci. Wiedziała, że jeśli ktoś ją nakryje na ćwiczeniu sztuki łowieckiej i na używaniu broni zakazanej kobietom, to czeka ją sroga kara.
Ojciec nie tolerował inności, uważał, że rola kobiet ogranicza się do rodzenia potomstwa, co było bardzo ważne, bo w świecie Yautja spora część samców ginęła nie zdążywszy założyć rodziny. Stąd też na Yautjalu było dwa razy więcej kobiet niż mężczyzn.

   Sha-uni, jednak nie chciała takiego życia jakie prowadziło większość kobiet na jaj planecie. Pragnęła walki, dreszczu polowania.
   Kiedyś w dniu wyprawy braci na polowanie dziewczynka ukryła się w ładowni ich statku, chciała tylko popatrzeć. Po wylądowaniu wszyscy zebrali się na odprawie. Ojciec tłumaczył synom na co będą polować, pokazywał słabe punkty ofiary i objaśniał, którą z technik łowieckich najlepiej zastosować. Sha-uni przysłuchiwała się z wielkim zainteresowaniem, a gdy wszyscy opuścili statek i udali się na poszukiwanie ofiary, ona zabrała jedną z zapasowych włóczni i ruszyła ich tropem. Las wypełniały zapachy i dźwięki jakich Sha-uni nie znała. Wreszcie czuła się wolna. Skupiona i czujna brnęła na przód, gdy przed sobą usłyszała odgłosy jakie towarzyszą walce. Szybko ruszyła przed siebie, by nie stracić nic z odbywającego się właśnie boju.
Podniecona i szczęśliwa wpadła biegiem na małą polanę, jakież było jej zaskoczenie, gdy ujrzała swego brata Ci-shena leżącego na ziemi i przygniatanego przez Varoksa. Był to olbrzymi gad wyglądem przypominający jaszczurkę. Miał zieloną skórę pokrytą łuskami, długie nogi i łapy zakończone ostrymi pazurami, na głowie posiadał skórny wachlarz, który rozkładał, gdy chciał przestraszyć agresora. Ciało Varoksa zakończone było długim ogonem, którego zwierze używało jak bicza.
Sha-uni zauważyła, że drugi Varoks przyczaił się na drzewie i czekał sposobnej chwili, by móc zacząć pożywiać się ciałem zabitego Yautja. Ci-shen, jednak żył, choć stracił rękę i sporą część uda prawej nogi. Sha-uni nie namyślała się długo, skoczyła bratu na pomoc. Zaskoczony Varoks, który pastwił się nad Ci-shenem zginął od razu przebity włócznią na wylot, lecz drugi nie dał się zaskoczyć. Zlazł z drzewa i stanął na przeciwko dziewczyny, rozpościerając szeroko skórny wachlarz na głowie. To, jednak nie przestraszyło jej z całej siły rzuciła włócznią w potwora, raniąc go w tylną nogę. Teraz była bez broni nie miała też zbroi, która chroniłaby jej ciało. Rozpostarła, więc szeroko ręce i z przerażającym rykiem rzuciła się w stronę jaszczura to wystarczyło, by na chwilę stracił zapał do walki. Mała Yautjanka wykorzystała okazję, by dostać się do brata i wziąć jego dysk, wiedziała co robić, wiele razy ćwiczyła rzut drewnianą atrapą. Jeden raz wystarczył, by łeb potwora wylądował na leśnej ściółce. Sha-uni wykonała piękny unik przed powracającym dyskiem, techniki łapania jeszcze nie opanowała, a prawdziwa broń, to nie to samo co drewniana zabawka.
Po tym wydarzeniu Cji-shen już nigdy nie polował, a ona została dopuszczona do Bezkrwawych, gdzie miała uczyć się sztuki łowieckiej. Ojciec traktował ją wyniośle i ciągle podkreślał, że to hańba dla kobiety, że nigdy nie znajdzie mężczyzny i nie da mu wnuka, którego on tak pragnie. Matka, natomiast w ogóle przestała się do niej odzywać to jednak nie przeszkadzało Sha-uni, ona była szczęśliwa. Miała to o czym zawsze marzyła. W końcu rodzice pogodzili się z jej wyborem i podarowali jej nawet przepięknie zdobioną zbroję, taką jaką nie mogła poszczycić się żadna młoda Łowczyni. Zbroja była złocona, ładnie profilowana i grawerowana, cały zestaw uzupełniał dwukolorowy hełm. Dziewczyna z dumą nosiła ją na każdej wyprawie.

    Dziś Sha-uni z lekkim podnieceniem i obawą podążała na spotkanie z ojcem, rzadko była wzywana przed jego oblicze, musiało wydarzyć się coś ważnego. Weszła do gabinetu, ojciec stał wpatrując się w widok za oknem.
    - Wejdź - powiedział - wezwałem cię, żeby powiedzieć , że weźmiesz udział w misji na którą wysyłam wszystkich twoich braci oczywiście tych, którzy są już Łowcami. To bardzo ważne, nie zawiedź mnie. Będziesz miała szansę udowodnić, że zasługujesz na honor bycia Łowczynią. Pewnie słyszałaś o Yautji w czerwonej zbroi i o jego wyczynach? Złapanie go to teraz sprawa najwyższej wagi, zależy od niej honor całego naszego Klanu. Jeżeli przyczynisz się bezpośrednio do ujęcia go zostaniesz zaliczona w poczet Krwawych. Rozumiesz ?
    - Tak ojcze nie zawiodę cię.
    - Yu-shen wyjaśni ci szczegóły. Idź już.
Nareszcie szansa, na którą czekała. Uwodni ojcu, że jest świetną Łowczynią, dorwie tego głupka, zatknie jego łeb na swojej włóczni. Imię Sha-uni będzie wypowiadane z szacunkiem, a nie drwiną.
    Brat objaśnił Sha-uni, jaki był plan ojca. Dwa dni później dziewczyna wraz ze swoimi braćmi opuszczała Yautjal. Każdy z uczestników dostał swój statek, który ojciec wypożyczył od znajomych. Lot na planetę, którą wylosowała dziewczyna miał trwać miesiąc, ponieważ była to jedna z najodleglejszych planet na jakie latali Yautja. Pierwsze co ujrzała to mała żółta kula na tle kosmicznej czerni z każdą minutą zbliżająca się coraz bardziej. Kula rosła, by w końcu osiągnąć gigantyczne rozmiary i przysłonić sobą wszystko inne. Lądowanie przebiegło pomyślnie, właz uchylił się wpuszczając do grodzi żar, jaki panował na tej planecie. Pokrywały ją w całości pustynia i góry. Warunki były tu bardzo trudne, w skalistych górach szalały potężne wichury i prawie nieustannie padał zimny deszcz, woda jednak nie docierała do położonych u podnóży terenów, gdzie rozciągały się gorące piaski i skrajnie suchy klimat. Jeżeli cokolwiek żyło na tej planecie, to musiało być bardzo odporne.
Sha-uni wiedziała co musi zrobić. Przed lądowaniem wykonała dokładny skan terenu. Komputer przetworzył dane i sporządził trójwymiarowy obraz planety. Dziewczyna wybrała dogodne miejsca, w których zamierzała umieścić czujniki. Jeśli ktokolwiek wyląduje w tym przeklętym miejscu ona pierwsza będzie o tym wiedziała.
Nie podobała się jej ta planeta, znalazła się tu, bo przegrała losowanie. Była pewna, że jej bracia oszukiwali, zawsze dokuczali dziewczynie i nabijali się z jej pasji, mówili na nią Sha-shen jakby była chłopcem. Dziwnym trafem jej dwie siostry, które zasadniczo miały odegrać tylko rolę obserwatorów, umieszczone zostały na dwóch najbliższych planetach. Dostały nawet obstawę w postaci dwóch Łowców Młodej Krwi.
Sha-uni głęboko wciągnęła powietrze z butli umieszczonej na plecach. Atmosfera była tu bardzo rozrzedzona i bez maski pewnie szybko straciłaby przytomność. Zeszła z pokładu i stanęła na rozgrzanym piasku.
    - Ma chyba ze sto stopni - pomyślała - no nic, nie ma co zwlekać samo się nie zrobi.
Po rozstawieniu wszystkich czujników, Sha-uni postanowiła jeszcze raz sprawdzić, co wiadomo na temat tej planety. Nazywała się Olteran, ale nie była zbyt popularna. Panowały na niej ogromne upały i susza, ale to już wiedziała. Nigdy nie zapadała na niej noc, bo oświetlały ją dwie gwiazdy.
Była planetą średniej wielkości, znajdującą się na środkowej orbicie swojego układu.
    - Dobra, a na co można tu zapolować? Skoro już tu jestem, to może uda mi się zdobyć jakieś trofeum. Choć, z drugiej strony ojciec zabronił narażać się na niepotrzebne niebezpieczeństwo. Cel misji złapać łobuza. Ale ojca tu niema - pomyślała z zadowoleniem.
Jutro się rozejrzy za jakąś niebezpieczną zwierzyną, bo w przewodniku nie ma nic na ten temat. Tylko jakieś Dżdżyle, ale one są łagodne.
Pogasiła wszystkie światła i zamknęła zewnętrzne ekrany na oknach. Zrobiło się ciemno. Spojrzała na czasomierz, był ustawiony według czasu na jej planecie, a tam - była już noc.

  Wschód słońca na jednej z planet w Galaktyce Drogi Mlecznej oblał chłodnym, błękitnym światłem strome szczyty tutejszych gór. Gruba warstwa lodu od zawsze pokrywała tę małą planetę. Odległe słońce nie ogrzewało jej dostatecznie mocno, by go stopić. Jak okiem sięgnąć wszędzie znajdowały się potężne góry, a szczyt każdej z nich pokryty był grubą warstwą lodu. Na jednym takich szczytów stał młody Yautja, jego szczupłe ciało pokrywała czerwona zbroja. Jasna skóra o prawie ludzkim kolorze upstrzona była małymi brązowymi plamkami. Twarz ukryta pod maską wyrażała podniecenie, długie włosy splecione w gruby warkocz sięgały mu do pasa. Na plecach Czerwonego spoczywała długa płaska deska. Łowca spojrzał w dół.
    - Stromo - pomyślał - ale będzie frajda.
Podobał mu się widok, jaki się stąd roztaczał. Zdjął z pleców deskę i położył ją na śniegu u swych stóp. Mroźny wiatr porwał w górę drobiny śniegu zasłaniając strome zbocze. Łowca wsunął obute stopy w specjalne zapięcia znajdujące się na desce. Jeszcze raz spojrzał w dół, by ocenić swoje szanse.
   - Jak to mawiają Ziemianie " raz kozie śmierć " - pomyślał.
Jednym małym podskokiem zmienił swoje ustawienie względem zbocza i pomału zaczął zjeżdżać w dół. Nowa dobrze nasmarowana deska snowboardowa szybko nabrała zawrotnej prędkości. Młody Yautja z szeroko rozstawionymi rękoma i na zgiętych nogach próbował za wszelką cenę utrzymać się w pozycji pionowej. Zgrabnie przechylając ciało i zmieniając siłę nacisku, nadawał desce pożądany tor jazdy. Z prędkością wystrzelonego pocisku zbliżał się do sporej skały pokrytej śniegiem i wystającej ponad poziom terenu. W jego głowie zabłysła nowa myśl, skierował się w tamtą stronę, wjechał na skałę i wyleciał wysoko w powietrze, wykonał potrójny piruet i zaczął opadać w dół. Okazało się jednak, że po drugiej stronie skały nie było stromego zbocza, lecz urwisko.
   - O kuurwaa ! - krzyknął łowca spadając niczym kamień. Uderzył o zmrożony śnieg, deska odpięła się od butów, a on koziołkując przeleciał jeszcze jakieś dwadzieścia metrów. W końcu udało mu się przestać obracać, jednak nie zatrzymał się, wciąż sunął po śniegu. Obrócił się na brzuch i wyjął długi sztylet, wbił go w zewnętrzną warstwę lodu to go trochę spowolniło, lecz nie zatrzymało, ostrze ostre niczym skalpel cięło lód jak nóż masło. Z każdą chwilą coraz bardziej zbliżał się do kolejnego urwiska, lecz tym razem była to naprawdę wielka przepaść.
   - Tak to jest, kiedy się improwizuje - pomyślał wyciągając drugi znacznie większy nóż, z ostrzem wykonanym z grubego wytrzymałego metalu przypominającego raczej maczetę niż nóż.   
   - Było skręcić w lewą stronę, tak jak zaplanowałem - dokończył myśl, po czym wbił kolejne ostrze w śnieg. Tym razem się udało, zawisł nad samą przepaścią.
   - Chwała niech będzie Paya! - krzyknął na całe gardło i roześmiał się. Echo poniosło jego słowa daleko po górach, rezonując między szczytami i odbijając się od nich. Czerwony rozglądał się wokół siebie w poszukiwaniu wyjścia z tej beznadziejnej sytuacji, gdy oba ostrza ze zgrzytem wysunęły się z lodu doprowadzając Yautję do kolejnego skoku adrenaliny.
   - A...ła - krzyknął, spadając trzy metry w dół wprost na swój i tak już obity tyłek. Spojrzał w górę, potem na to, na czym się znalazł, a to coś okazało się skalną półką.
   - Ale fuks - pomyślał. Wstał i otrzepał się ze śniegu, potem przyklęknął i na czworaka podpełzł do krawędzi.
   - Nie jest tak źle, może uda mi się zejść na dół.
Wyciągnął specjalny hak, poszukał odpowiedniej szczeliny i wsunął go do środka, potem przekręcił go lekko. Hak rozłożył się niczym kołek rozporowy, klinując się wewnątrz szczeliny. Teraz Łowca wyjął cienką, lecz wytrzymałą linkę, jej koniec zaczepił na haku, podszedł do krawędzi.
   - Trochę braknie - pomyślał spoglądając w dół. - To nic, skoczę.
Nagle ziemia pod jego stopami zaczęła drżeć. Czerwony rozejrzał się, szybko przypiął drugi koniec linki do specjalnego uchwytu przy pasie.
   - Lepiej się zmywać.
Opuścił skalną półkę i zaczął schodzić w dół, gdy z góry runęła na niego ogromna masa śniegu. Łowca nie utrzymał się, lawina porwała go ze sobą.
Po paru minutach tysiące ton śnieżnej masy znalazły się w dolinie u podnóża gór. W połowie wysokości skalnej ściany przyczepiony do linki wisiał obsypany śniegiem Yautja.
Wiatr huśtał go jak pająka na pajęczynie. Łowca w końcu doszedł do siebie, złapał się linki i odpiął ją od paska.
   - Ała - cicho stękał - moje klejnoty. To bolało.
Puścił się linki i skoczył w dół, świeżo zwalony śnieg zamortyzował trochę upadek. Czerwony zapadł się w niego po pas.
   - A teraz mam jeszcze śnieg w gatkach - skarżył się - zimno!  
 Zapowiadało się tak fajnie, zjeżdżając w dół był prawie tak bardzo podniecony jak wtedy, gdy przeskakując z drzewa na drzewo, dopada swą ofiarę i zatapia w niej podwójne ostrza nadgarstkowe. Serce bije mu ze zdwojoną siłą, gdy ciepła posoka plami skórę. Ryk zwycięstwa i uczucie spełnienia. Tak miało być, a zamiast tego są siniaki. Nagle dziwne uczucie, coś jakby łaskotanie takie jakie
odczuwasz, gdy ktoś dmuchnie ci na kark. Czerwony jest obserwowany, nie widzi nikogo, ale czuje czyjąś obecność. Jakiś zapach wypełnia mroźne powietrze. Bierze głęboki wdech, przyjemna woń wypełnia nozdrza.
Co to jest? Nigdy nie czuł czegoś takiego, serce znowu przyśpiesza. Rozlega się śpiew, miły dla ucha, wabi go, kusi, prowadzi w dół zbocza i choć mroźnej ciszy nie zakłóca żaden dźwięk, to w jego głowie wciąż rozbrzmiewa śpiew. Uwodzi go, by w końcu zadać mu śmiertelny cios.
Lód pod stopami pęka, a Czerwony Łowca zapada się pod niego. Uderza o coś miękkiego i wilgotnego, potężne ramiona chwytają go za nogi i ciągną w stronę otworu gębowego. Ogromne szczęki, przypominające wielki papuzi dziób trzaskają z ogłuszającym szczękiem. Łowca wbija w skórę potwora podwójne ostrza, ale to nic nie daje. Stwór jest ogromny, pewnie był uśpiony, a on zjeżdżając z góry obudził go. Teraz bestia jest głodna i kieruje się tylko jedną potrzebą: zaspokoić głód. Młody Yautja wpada na pomysł, zaczyna szybko turlać się w lewą stronę skręcając w ten sposób ramiona potwora, rozlega się ryk wściekłości, padają strzały z naramiennego działka. Odstrzelone ramiona "tańczą" w powietrzu, Predator rzuca włócznią, która wbija się w skałę, wyskakuje w powietrze, chwyta się jej i z tej dogodnej pozycji poczyna strzelać salwą z działka plazmowego umieszczonego na lewym ramieniu, celuje w rozwarte szczęki potwora. Bestia ginie.
    - To nie była czysta walka - myśli Łowca - ale trofeum będzie piękne.
Zeskakuje na krwawą miazgę, która kiedyś była stworem z zamierzchłej przeszłości tej planety, a dziś poi swą czarną krwią jej zamarzniętą ziemię.
    - Zabiorę sobie twoje szczęki - rozlega się melodyjny głoś Yautji noszącego czerwoną zbroję.


                                          
  Małe wyjaśnienie dla tych, którzy wiedzą, że Yautja nie mają nosa, bo chyba nie mają. Przeszukałam internet, znalazłam parę artykułów o Łowcach ale nigdzie nie był opisany ich węch, co wydaje się trochę
dziwne bo wszystkie drapieżniki posiadają ten zmysł. Może czują zapach przez usta? Nie wiem. Tak czy inaczej mój Predator ma nos, nie taki jak ludzie ale umiejscowiony w tym samym miejscu. Jeśli się mylę to mnie naprostujcie. Pozdrawiam.