Wieczny Łowca

  Wschód słońca na jednej z planet w Galaktyce Drogi Mlecznej oblał chłodnym, błękitnym światłem strome szczyty tutejszych gór. Gruba warstwa lodu od zawsze pokrywała tę małą planetę. Odległe słońce nie ogrzewało jej dostatecznie mocno, by go stopić. Jak okiem sięgnąć wszędzie znajdowały się potężne góry, a szczyt każdej z nich pokryty był grubą warstwą lodu. Na jednym takich szczytów stał młody Yautja, jego szczupłe ciało pokrywała czerwona zbroja. Jasna skóra o prawie ludzkim kolorze upstrzona była małymi brązowymi plamkami. Twarz ukryta pod maską wyrażała podniecenie, długie włosy splecione w gruby warkocz sięgały mu do pasa. Na plecach Czerwonego spoczywała długa płaska deska. Łowca spojrzał w dół.
    - Stromo - pomyślał - ale będzie frajda.
Podobał mu się widok, jaki się stąd roztaczał. Zdjął z pleców deskę i położył ją na śniegu u swych stóp. Mroźny wiatr porwał w górę drobiny śniegu zasłaniając strome zbocze. Łowca wsunął obute stopy w specjalne zapięcia znajdujące się na desce. Jeszcze raz spojrzał w dół, by ocenić swoje szanse.
   - Jak to mawiają Ziemianie " raz kozie śmierć " - pomyślał.
Jednym małym podskokiem zmienił swoje ustawienie względem zbocza i pomału zaczął zjeżdżać w dół. Nowa dobrze nasmarowana deska snowboardowa szybko nabrała zawrotnej prędkości. Młody Yautja z szeroko rozstawionymi rękoma i na zgiętych nogach próbował za wszelką cenę utrzymać się w pozycji pionowej. Zgrabnie przechylając ciało i zmieniając siłę nacisku, nadawał desce pożądany tor jazdy. Z prędkością wystrzelonego pocisku zbliżał się do sporej skały pokrytej śniegiem i wystającej ponad poziom terenu. W jego głowie zabłysła nowa myśl, skierował się w tamtą stronę, wjechał na skałę i wyleciał wysoko w powietrze, wykonał potrójny piruet i zaczął opadać w dół. Okazało się jednak, że po drugiej stronie skały nie było stromego zbocza, lecz urwisko.
   - O kuurwaa ! - krzyknął łowca spadając niczym kamień. Uderzył o zmrożony śnieg, deska odpięła się od butów, a on koziołkując przeleciał jeszcze jakieś dwadzieścia metrów. W końcu udało mu się przestać obracać, jednak nie zatrzymał się, wciąż sunął po śniegu. Obrócił się na brzuch i wyjął długi sztylet, wbił go w zewnętrzną warstwę lodu to go trochę spowolniło, lecz nie zatrzymało, ostrze ostre niczym skalpel cięło lód jak nóż masło. Z każdą chwilą coraz bardziej zbliżał się do kolejnego urwiska, lecz tym razem była to naprawdę wielka przepaść.
   - Tak to jest, kiedy się improwizuje - pomyślał wyciągając drugi znacznie większy nóż, z ostrzem wykonanym z grubego wytrzymałego metalu przypominającego raczej maczetę niż nóż.   
   - Było skręcić w lewą stronę, tak jak zaplanowałem - dokończył myśl, po czym wbił kolejne ostrze w śnieg. Tym razem się udało, zawisł nad samą przepaścią.
   - Chwała niech będzie Paya! - krzyknął na całe gardło i roześmiał się. Echo poniosło jego słowa daleko po górach, rezonując między szczytami i odbijając się od nich. Czerwony rozglądał się wokół siebie w poszukiwaniu wyjścia z tej beznadziejnej sytuacji, gdy oba ostrza ze zgrzytem wysunęły się z lodu doprowadzając Yautję do kolejnego skoku adrenaliny.
   - A...ła - krzyknął, spadając trzy metry w dół wprost na swój i tak już obity tyłek. Spojrzał w górę, potem na to, na czym się znalazł, a to coś okazało się skalną półką.
   - Ale fuks - pomyślał. Wstał i otrzepał się ze śniegu, potem przyklęknął i na czworaka podpełzł do krawędzi.
   - Nie jest tak źle, może uda mi się zejść na dół.
Wyciągnął specjalny hak, poszukał odpowiedniej szczeliny i wsunął go do środka, potem przekręcił go lekko. Hak rozłożył się niczym kołek rozporowy, klinując się wewnątrz szczeliny. Teraz Łowca wyjął cienką, lecz wytrzymałą linkę, jej koniec zaczepił na haku, podszedł do krawędzi.
   - Trochę braknie - pomyślał spoglądając w dół. - To nic, skoczę.
Nagle ziemia pod jego stopami zaczęła drżeć. Czerwony rozejrzał się, szybko przypiął drugi koniec linki do specjalnego uchwytu przy pasie.
   - Lepiej się zmywać.
Opuścił skalną półkę i zaczął schodzić w dół, gdy z góry runęła na niego ogromna masa śniegu. Łowca nie utrzymał się, lawina porwała go ze sobą.
Po paru minutach tysiące ton śnieżnej masy znalazły się w dolinie u podnóża gór. W połowie wysokości skalnej ściany przyczepiony do linki wisiał obsypany śniegiem Yautja.
Wiatr huśtał go jak pająka na pajęczynie. Łowca w końcu doszedł do siebie, złapał się linki i odpiął ją od paska.
   - Ała - cicho stękał - moje klejnoty. To bolało.
Puścił się linki i skoczył w dół, świeżo zwalony śnieg zamortyzował trochę upadek. Czerwony zapadł się w niego po pas.
   - A teraz mam jeszcze śnieg w gatkach - skarżył się - zimno!  
 Zapowiadało się tak fajnie, zjeżdżając w dół był prawie tak bardzo podniecony jak wtedy, gdy przeskakując z drzewa na drzewo, dopada swą ofiarę i zatapia w niej podwójne ostrza nadgarstkowe. Serce bije mu ze zdwojoną siłą, gdy ciepła posoka plami skórę. Ryk zwycięstwa i uczucie spełnienia. Tak miało być, a zamiast tego są siniaki. Nagle dziwne uczucie, coś jakby łaskotanie takie jakie
odczuwasz, gdy ktoś dmuchnie ci na kark. Czerwony jest obserwowany, nie widzi nikogo, ale czuje czyjąś obecność. Jakiś zapach wypełnia mroźne powietrze. Bierze głęboki wdech, przyjemna woń wypełnia nozdrza.
Co to jest? Nigdy nie czuł czegoś takiego, serce znowu przyśpiesza. Rozlega się śpiew, miły dla ucha, wabi go, kusi, prowadzi w dół zbocza i choć mroźnej ciszy nie zakłóca żaden dźwięk, to w jego głowie wciąż rozbrzmiewa śpiew. Uwodzi go, by w końcu zadać mu śmiertelny cios.
Lód pod stopami pęka, a Czerwony Łowca zapada się pod niego. Uderza o coś miękkiego i wilgotnego, potężne ramiona chwytają go za nogi i ciągną w stronę otworu gębowego. Ogromne szczęki, przypominające wielki papuzi dziób trzaskają z ogłuszającym szczękiem. Łowca wbija w skórę potwora podwójne ostrza, ale to nic nie daje. Stwór jest ogromny, pewnie był uśpiony, a on zjeżdżając z góry obudził go. Teraz bestia jest głodna i kieruje się tylko jedną potrzebą: zaspokoić głód. Młody Yautja wpada na pomysł, zaczyna szybko turlać się w lewą stronę skręcając w ten sposób ramiona potwora, rozlega się ryk wściekłości, padają strzały z naramiennego działka. Odstrzelone ramiona "tańczą" w powietrzu, Predator rzuca włócznią, która wbija się w skałę, wyskakuje w powietrze, chwyta się jej i z tej dogodnej pozycji poczyna strzelać salwą z działka plazmowego umieszczonego na lewym ramieniu, celuje w rozwarte szczęki potwora. Bestia ginie.
    - To nie była czysta walka - myśli Łowca - ale trofeum będzie piękne.
Zeskakuje na krwawą miazgę, która kiedyś była stworem z zamierzchłej przeszłości tej planety, a dziś poi swą czarną krwią jej zamarzniętą ziemię.
    - Zabiorę sobie twoje szczęki - rozlega się melodyjny głoś Yautji noszącego czerwoną zbroję.


                                          
  Małe wyjaśnienie dla tych, którzy wiedzą, że Yautja nie mają nosa, bo chyba nie mają. Przeszukałam internet, znalazłam parę artykułów o Łowcach ale nigdzie nie był opisany ich węch, co wydaje się trochę
dziwne bo wszystkie drapieżniki posiadają ten zmysł. Może czują zapach przez usta? Nie wiem. Tak czy inaczej mój Predator ma nos, nie taki jak ludzie ale umiejscowiony w tym samym miejscu. Jeśli się mylę to mnie naprostujcie. Pozdrawiam.

Planeta Yautja, miesiąc wcześniej.
 
   Zebranie Rady Starszych dobiegało już końca, gdy do sali wszedł jakiś Łowca i skierował swe kroki prosto do jednego z radnych. Wręczył mu coś szepcząc, po czym oddalił się pośpiesznie. Radny ów natomiast wstał, prosząc w ten sposób o głos. Nie należał do najwyższych przedstawicieli swojej rasy, maił zaledwie metr osiemdziesiąt centymetrów wzrostu i jak większość męskiej części Yautja włosy nosił obcięte trochę poniżej linii ramion. Prawie na każdy włos nanizany był gruby pierścień z kolorowego szlachetnego metalu, zdobionego grawerowaniem lub kamieniem szlachetnym. Czoło radnego zdobił naturalny rysunek w kształcie rombów o czerwono zielonym kolorze. Jego skóra miała odcień jasnej zieleni, przechodzącej w brąz na bokach ciała, które zdobiły również małe czarne plamki. Na sobie miał pięknie zdobioną zbroję w kolorze ciemnej zieleni.
    - Zgromadzeni w tej sali - rozpoczął swoją przemowę - dobiegły nas niedawno pogłoski o... pewnym Łowcy przeszkadzającym w polowaniach, który pojawia się, zabija naszą zwierzynę i znika. Nikt nie wie kim jest. Nikt go dobrze nie widział. Wiemy, że świetnie walczy, że jest sprawnym myśliwym, że nosi czerwoną zbroję i na tym kończy się nasza wiedza o nim. Dziś jednak, otrzymałem nagrania z hełmów łowców, biorących udział w polowaniu na Gliese , zjawił się tam również nasz tajemniczy nieznajomy. Chciałbym abyście obejrzeli nagranie i podjęli decyzję, co powinniśmy z nim zrobić?
 
     Po tej długiej jak na Yautja przemowie odtworzono na wielkim ekranie owe nagrania. Przedstawiały one Łowcę dość szczupłej budowy z dziwnie jasną skórą w czerwonej zbroi. Łowca ów skakał z drzewa na drzewo jak przysłowiowa małpa z cyrku, wywijając jednocześnie w powietrzu różne piruety i fikołki. Całość jednak prezentowała się dość oryginalnie i elegancko, przez co wzbudziła niemały podziw wśród oglądającej starszyzny.
Nie takiej jednak reakcji spodziewał się Mu-shen, rościł on bowiem sobie prawo do tytułu najlepszego Łowcy a tu jakiś przybłęda nie wiadomo skąd posługujący się dziwną techniką walki, na pewno nie opracowaną przez Yautja, zjawia się, rozwala wszystkie cele, zwija trofea i to wszystko przy oklaskach, które należą się niewątpliwie jemu.
    - Chciałbym - odezwał się Mu-shen, przerywając w ten sposób falę zachwytów - zwrócić uwagę wszystkich obecnych na pewien szczegół, który być może umknął uwadze szanownej Rady. Proszę spojrzeć na zbliżenie bio-hełmu naszego Czerwonego Łowcy, na razie tak go będę nazywał - zasrańca jednego - dodał w myślach. - Czy coś zwróciło może waszą uwagę?
    - Nie. Nic na nim nie ma. To zwyczajna maska, no... może po za kolorem - odezwał się głos z sali.
    - Właśnie. Nic! Nie ma znaku jaki każdy Bezkrwawy otrzymuje po przystąpieniu do klanu Nowej Krwi, co sugeruje, że nasz Czerwony Łowca nie przeszedł tego rytuału. Kolejny wniosek nasuwa się sam, to wyrzutek lub syn wyrzutka, nie ma więc prawa polować.
- Prawo mówi, że grzechy ojców nie przechodzą na synów - zabrał głos przewodniczący Rady.
Jego twarz i ciało znaczyły liczne blizny, świadczące o dużym doświadczeniu. Wielka szrama biegła wzdłuż całego czoła, przecinała lewe oko i kończyła się w miejscu, gdzie powinien się znajdować lewy dolny kieł.
   - Ale zgadzam się z Mu-shenem, trzeba coś z tym zrobić - dodał.

      W końcu zapadła decyzja, że tajemniczego Łowcę w czerwonej zbroi należy pochwycić żywego i dostarczyć przed majestat Rady Starszych, celem przesłuchania, osądzenia i być może wymierzenia kary. Od tego dnia każdy, kto udawał się na łowy i spotkałby czerwonego Yautję, miał obowiązek złapać go za wszelką cenę.

    Mu-shen był bardzo zadowolony z tej decyzji; wolał, jednak nie liczyć na szczęście tych z klanu Krwawych a już na pewno nie wierzył w szczęście i umiejętności Łowców Młodej Krwi.
    - Jeśli coś ma być zrobione dobrze, to trzeba zrobić, to samemu - mawiał.
Obmyślił sobie plan. Wyśle na planety, na których urządzano polowania swoich synów, a należy tu dodać ,że Mu-shen miał sześć żon, co nie było wcale taką wielką liczbą, bo najlepsi wojownicy mieli ich nawet dwadzieścia.
     Młodzi Łowcy mieli rozlokować kamery i czujniki w różnych częściach planet, tak, by można było kontrolować wszystkie przyloty.

    - Musimy go złapać, to sprawa honoru - wmawiał sobie i synom.
Znajdował się teraz w swoim gabinecie i razem z najstarszymi potomkami planował całą akcję.
    - To może nie być takie proste - zauważył sceptycznie Yu-shen najstarszy syn, który mimo swego wieku wciąż mieszkał z ojcem, bo ten nie zgadzał się, by jego syn, choć był już mężczyzną, założył własną rodzinę. Yu-shen był dobrym wojownikiem, chociaż nie o takim życiu marzył, i w przeciwieństwie do ojca nie pragnął tylko władzy, lecz jako najstarszy syn musiał podporządkować się tysiącletniej tradycji i przejąć po ojcu władzę w klanie.
    - Planet jest około dwudziestu, odległości między nimi też są spore, możemy nie zdążyć dolecieć i nasz ptaszek wyfrunie z klatki - kontynuował swą myśl Yu-shen.
    - Słusznie - zgodził się ojciec -, a więc polecicie, każdy na inną planetę i zostaniecie tam do czasu, aż schwytacie gagatka.
    - Pomysł jest dobry, tylko że planet jest dwadzieścia, a nas siedemnastu - skwitował pomysł ojca Ri-shen.
Ojciec warknął z niezadowoleniem.
    - Więc polecą, też trzy wasze siostry. Te najodważniejsze, a gdy któraś go dostrzeże, wezwie was na pomoc.
Mu-shen zamyślił się na chwilę.
    - Yu-shen! Zawołaj swoją siostrę Sha-uni. Ma szansę sprawdzić się jako Łowczyni, zobaczymy co pokaże z godnym przeciwnikiem. Skoro nie chce zajmować się tym , czym powinna zajmować się kobieta, to może przyda się w naszej sprawie.